Hey schatties!

Ben der nog eens terug met wat nieuws. Deze keer zal ik het hebben over Mopan, Kerk van Murai, boerderij van Sidi, Belgisch eten, Keba, feestje met onze homovriend Marc en Papi

Mopan

Op een warme zondagnamiddag nadat we wat hadden gewerkt voor school had Tony ons gevraagd om naar Mopan te gaan. Das een klein dorpke, helemaal omgeven door aardewegeltjes met enorm veel putten... Echt heel gezellig om dan in een combi te zittenJ… Het dorpje kan ik omschrijven als een plek waar mensen rustig en vredig wonen en enkel hebben wat hoofdnoodzakelijk is om te overleven. De vriend van Tony, Luke, die we daar hebben leren kennen leefde in een klein huisje met een bed, zetel, tv en dvd-speler en een primitief keukentje waar toen op dat moment een meisje voor ons heeft gekookt. En dat is alles. En hij leek me gelukkig te zijn met wat hij had. Hij had onlangs nog maar een auto-ongeval gehad. Met enkele kneuzingen en een paar dagen in het ziekenhuis was hij er vanaf. Thad veel erger kunnen zijn. Als ik voor enkele weken in Mopan zou leven kom ik gegarandeerd helemaal zen weer terug naar de bewoonde wereld. Zo kalm is het daar. Ma bon, webben ons vre goed geamuseerd.

Op onze weg terug was iedereen link helemaal stil geworden. Ieder had zijn/haar eigen gedachten. Ik was vooral stil geworden van de natuur rondom mij. De zon die stilletjes aan wegging en de hemel helemaal roze-rood kleurde. Beseffen dat ik in België daar niet genoeg tijd voor maak om gewoon te genieten van wat rondom mij is en hoe mooi dat wel kan zijn. Een gevoel van geluk ging door mijn lichaam en een glimlach kwam tevoorschijn op mijn mond. Nu nog krijg ik hetzelfde gevoel over mij wanneer ik er opnieuw aan denk. Man, wat zal ik Afrika hier missen.

Kerk Murai

Murai, een vriendin van hier int dreamcenter had ons uitgenodigd om eens een bezoekje te gaan brengen in de kerk waar zij gaat. Het noemt ‘the methodist church’. En om een cultuur helemaal te leren kennen moet je ook soms eens afstappen van je eigen principes en je flexibel opstellen, wat voor Jelene en mezelf geen probleem was natuurlijk. Ze had ons wel verteld dat nieuwe mensen die naar de kerk komen zich mogen voorstellen. We waren keer benieuwd wat da zou geven. Uiteindelijk heb ik het kerkgebeuren redelijk positief ervaren. Het was helemaal anders dan de mis hier int dreamcenter. Ge kunt het een beetje vergelijken met Belgische misdiensten, maar er wordt geen hostie uitgedeeld of zo. Er wordt wel gezongen en geluisterd naar de predikant. De dienst duurde ook ni zo lang. Ongeveer 1u.30, cava e.

Boerderij Sidi

Sidi had ons al eens gesproken over de boerderij die ze samen met haar familie heeft en ze had ons beloofd om ons eens mee te nemen en ons rond te leiden. Vroeg in de morgen om 6u. zou ze ons oppikken. We hadden het eigenlijk al moeten weten wat betreft op tijd komen, want ons Sidi was pas om 7u. op de plaats waar we afgesproken hadden en wij zaten daar ondertussen een uur te wachten. Eigenlijk zijn we haar heel dankbaar, want we hadden de zon nog geen enkele keer zien opkomen. Op de moment da we aan het wachten waren hebben we daar de kans toe gekregen. J merci Sidi dat je een uur op je hebt laten wachten!

Twa ongeveer een 20minuutjes rijden tot aan de boerderij. Helemaal afgelegen van de bewoonde wereld stond een huisje omgeven door allerlei dieren. Ze hebben kippen, geiten, schapen, koeien, varkentjes, enkele honden en katjes. De koeien worden met de hand gemolken om dan later door te verkopen aan de groothandel. Ik voelde me daar echt super goed, net een boerinneke die haar beestjes ging bezoeken. Ze heeft ons beloofd dat ze ons daar eens een hele dag naartoe zal nemen zodat we eens het leven op de boerderij kunnen zien, want nu heeft ze enkel ons wat rondgeleidt. Webben der trouwens ook machtige fotots van. Samen met Sidi en Jelene lagen we in de hooi te chillen en te genieten van de eerste zonnestralen van de dag.

Belgisch eten

Vorige week hebben we voor de eerste keer voor de borders en de aunties belgisch gekookt. Ze waren wild enthousiast. We hebben roerei gemaakt met hespstukjes, ajuin en tomaatjes met gebakken patatjes… zalug lekker! Man, ik heb al da Belgisch al veel gemist zenne. Niettegenstaande da het Afrikaans eten ook lekker is hoor. Deze week zullen we vegetarische macaroni maken.

Keba

Keba is een ergotherapeut waar we contact mee hebben sinds enkele weken. Normaal zouden we al vroeger haar ontmoet hebben. Maar doordat haar moeder gestorven was, was het onmogelijk om haar te zien, wat wij volledig begrijpen natuurlijk. Zij helpt ons zeer goed op vlak van onze therapieën. Zij leert ons hoe wij testen moeten afnemen, hoe we op een creatieve manier dingen kunnen bereiken. We leren veel bij van haar en kunnen ook naast onze vragen in verband met ergotherapie ook een praatje maken hoe wij de cultuur ervaren, zowel positieve als minder aangename zaken die ons op het hart liggen. Tis gewoon fijn om te weten dat we haar volledig kunnen vertrouwen, wat je helemaal niet kunt zeggen van de meeste afrikanen hier.

Zij had ons uitgenodigd om samen met haar naar Riverwalks te gaan om een vriendin(Gee) van haar te ontmoeten. Gee en haar man maken heel graag safaritrips en ze vertelde ons dat ze ons heel graag zou meenemen. Wij natuurlijk kweni oe content dat ze dat voorstelde. In april zal het zover zijn, dan gaan we rondtrekken. We willen graag de Okavangodelta zien, een safaritrip maken in het park chobe en zeker en vast niet te vergeten victoria falls in Zimbabwe. Aan de ene kant verlang ik er keihard naar, maar aan de andere kant komt de einddatum dichterbij.

Bluppers van mezelf en Jellie!

· Jelene en ik hadden enorm veel zin in een gezellig girls-uitstapke en besloten om naar het koor van Sidi te gaan in Main Mall. Daar aangekomen ontdekten we jammer genoeg dat er helemaal geen koor was…De reden waarom ze er niet waren is ons nog steeds onbekend…

Dan maar opkomen met een nieuw genereus plan. De beslissing was snel genomen. We zouden naar Riverwalk gaan en daar een coctail gaan drinken. J woehoew!!

mmmmm…!! MAAR…op een bepaald moment wou ik mijn overheerlijke cocktail terug op tafel zetten naast de zetel waar we zaten. Zonder dat ik het besefte zette ik mijn cocktail op de rand van de tafel en viel die op de grond… Zonde van mijn cocktail, want ik had nog maar 3 slokken op. Wanneer de ober mij een nieuwe bracht vertelde hij dat hij een klein vermoeden had dat ik al dronken was en dat hij er deze keer maar geen alcohol in gedaan heeft. GrapjasJ Vanaf dan heb ik heel voorzichtig mijn cocktail leeggedronken en theeft me nog meer gesmaakt dan ooit tevoor.

· Een ander voorval was wanneer we de combi voor de zoveelste keer namen. We zijn het ondertussen gewend dat er weinig plaats is in de combi, maar wat we beiden niet goed beseften was dat we moesten uitkijken wanneer we uitstappen, want soms zijn er scherpe randen aan de stoelen. Mja, ge hebt waarschijnlijk wel al een groot vermoeden wat we voorhadden… Zowel Jelene als ik hebben met onze rechterknie tegen één van de stoelen gezeten en hadden alle twee een sneetje. Loemp! Maar we zien het als ons merkteken vanuit Botswana. Tzal wel slijten met de tijd.

· Het gebeurd veel dat we ’s avonds een bezoekje gaan brengen aan onze buren en we hebben al zoveel keer het baantje gedaan naar onze buren om aan een vuurtje wat te kletsen, lachen, zingen, meningen delen… en af en toe mogen we mee-eten met de mannen. Amai, die kunnen massa’s goed koken, nie normaal. En meestal krijgen we dan een portie zoals zij eten. Veel te veel natuurlijk, maar tmoe maar ni zo lekker zijn. Heel gezellig!! Nu… Jelene ging die avond zoals gewoonlijk vroeger gaan slapen. Dat ze was gevallen heb ik helemaal niet gehoord of gezien, maar ik merkte het meteen op wanneer ik haar ’s morgens zag. Haar been was geschramd…Tjah, ik kan haar niets verwijten, ook ik ben een beetje blind in de donker, Jelene had een putke niet gezien waar we steeds een ommetje voor moeten maken vooraleer we de poort kunnen binnen gaan van het dreamcenter.

· Voor de 2^de keer zouden we Belgisch eten koken. Het werd macaroni met kaassaus, champignon en ei. We deden onze inkopen en gingen terug richting dreamcenter om te koken. Alles verliep vlot tot we de saus maakten . We ontdekten dat we bloem hadden gekocht om brood te maken in plaats van gewone bloem…jeps, we hebben het daar ook mee gedaan, want er zou niet genoeg tijd meer zijn als we dan weer naar de winkel zouden moeten gaan. Achteraf bekeken wast eigenlijk helemaal ni slecht. Jelene zei dat ze volgende keer weer macaroni zal maken met bloem om brood te maken als ze terug is in België. Ben eens benieuwd hoe haar oudjes zullen reageren. Wij hebben allesinds eens goe gelachen met onze domme stoot. En de kindjes, de aunties en onze buren hebben er van van gesmuld als een beer zou smullen wanneer hij een pot honing krijgt. De meesten vonden het heel lekker. Alleen zijn ze het niet gewoon om champignons te eten.

Onze opzet om de kindjes, de aunties en de buren hun buikje rond te laten eten was toch maar weer geslaagd.J wat niet weet, wat niet deert!

meer nieuws

Verschil man versus vrouw

In het algemeen heb ik wel het gevoel dat vrouwen redelijk gerespecteerd worden om wat ze doen. Hier in het dreamcenter zijn het niet alleen de aunties die werken voor de kindjes. Alex die hier int dreamcenter werkt helpt regelmatig in het huishouden. Hij kuist af en toe en ja, hij strijkt ookJ kvond da vre grappig om te zien. Cliché van de vrouw aan de haard en de man die carrière maakt was voor mij helemaal doorbroken.

Aan de andere kant heb ik wel te horen gekregen van de jonge gastjes die hier int dreamcenter blijven dat wanneer een man zijn vrouw bedriegt, zij helemaal niet mag vragen waar hij de hele avond is geweest. zij riskeert dan geslagen te worden door haar man. Wanneer ze mij dat vertelden was ik helemaal geshockt. Kwas der even ni goed van. Ze zeiden mij dat mijn ouders dat ook wel zouden elkaar bedriegen en toen was ik echt helemaal van mijn lot geslagen. Dat zulke jonge mannekes het lef hebben om zoiets te zeggen en gewoon ook zo’n mening hebben over het huwelijk. Kwas daar echt ni goed van en kben dan ook weggegaan.

Tegenover ons zijn de afrikaanse mannen heel vriendelijk. Soms wel té vriendelijk. Wanneer we hen vragen waarom zij met een blanke vrouw willen trouwen zeggen ze meestal dat een blanke vrouw geluk brengt. En dan hebben ze het gegarandeerd over het feit dat ze denken dat een blanke vrouw veel geld heeft. Volgens mij is voor hen trouwen veel minder iets dat draait ronde liefde, maar trouw je omdat de man veel geld kan betalen aan de ouders van het meisje krijgen. Wanneer je arm bent kun je niet trouwen, zo simpel is dat. Wanneer ik hen vertelde dat je in België helemaal niet hoeft te betalen om te kunnen trouwen vonden ze dat raar en tegelijkertijd vonden ze da vre sjiek natuurlijk.

Traagheid

De gemiddelde snelheid hier dat ze vooruit stappen in Afrika is ongeveer 2 kilometer per uur denk ik en das echt slenteren. Alsof je iedere moment van de dag ant shoppen bentJ Moet ni denken dat ze zich zullen haasten om de combi te halen die staat te wachten op hen. Ze zullen heel traagskes naar de combi stappen. En het gebeurd regelmatig dat de combi gewoon tot bij hen komt gereden op de aardeweg zodat zij minder moeten stappen. En ja, Jelene en ik nemen die snelheid heel vlug over. We betrapten onszelf erop wanneer we alleen naar de winkel gingen. Maar tis fijn, want… when you walk slow, you’ll see more!!

Future husbands en hun afspraken

Schrik vooral niet, het is niet wat nu in jullie hoofd circuleert, maar Jelene en ik hebben elk nen future husband, zo noemen wij hen altans. Hun namen zijn Pieter en David. Ze werken op het einde van onze straat waar wij verblijven (Tlokweng)en maken daar meubelen en kussens. Wanneer we hen voor de eerste keer een bezoekje brachten was het eerste wat ze zeiden dat ze met ons willen trouwen. Natuurlijk vonden wij dat super grappig en hebben we hen toch maar heel duidelijk gemaakt dat ze helemaal geen kans bij ons maakten. Na wat heen en weer gepraat over wat liefde echt betekent hebben ze uiteindelijk gezegd dat ze vrienden willen worden. Voor ons geen probleem. Ze nodigden ons uit om te gaan zwemmen en ze zouden voor ons betalen. Tjah, ge kunt het al raden zeker. Wanneer we zaterdag aankwamen op de plaats waar we hadden afgesproken om dan samen richting het zwembad te gaan ontdekten ze dat ze er helemaal niet waren. We hadden het wel verwacht, want in het algemeen hebben wij al verscheidene keren ontdekt dat vele Afrikanen hun afspraken niet nakomen, waardoor wij ons er dan ook maar naar schikken en gewoon doen waar we zin in hebben.

Feesten

Jaja, ook hier in botswana onderhoudt ik mijn feestgehalte. Alleen is het een beetje anders. We starten hier meestal al rond 19u. en eindigen een stuk vroeger, maar tis daarvoor ni minder geestig. Integendeel, kheb zeker ni meer geslapen dan ik anders zou feesten in België, want thuisgekomen hebben we nog lange tijd zitten napraten.

Zaterdag was het de verjaardag van Alex en zijn we met zen allen naar een lokale bar geweest om dat te vieren. We waren daar de enige blanke en wees maar zeker dat ze ons daar allemaal in de mot hadden. Der waren weer verschillende mannen die ons vroegen om te trouwen. Mjah, op den duur is die vraag niet meer speciaal. Tis een standaard vraag die ze stellen als ze ons tegen komen en ondertussen zijn wij er aan gewend geraakt. Dan zijn we heel assertief en duidelijk genoeg om hen duidelijk te maken dat ze niet moeten proberen ons te versieren. Macho’s genoeg dus hier in Botswana die absoluut geen blad voor de mond houden. Maar dan kennen ze de blanke meisjes nog niet van België die op hun strepen staan. Best wel grappig!

Ride in a truck

Diezelfde avond gingen we nog naar een privé feestje. Daarvoor moesten we met de auto, maar doordat we met meer waren dan dat we in de auto konden, zijn we met een paar in de laadbak van de auto gekropen. Da zalug windje in men haren… puur genieten. Sidi wou eigenlijk dat ik veilig bij haar in de auto zat, maja, zulk een avontuur kon ik toch niet aan mijn neus laten voorbij gaan. Het enige wat ik eraan over gehouden heb is wat pijn aan men rug als ik ergens tegenaan leun van al die bubbels die ik heb moeten opvangen, maar da is verwerpelijk ze.

Zwemmen als hondjes

Hier in Botswana kan zeker niet iedereen zwemmen, en als ze dan toch kunnen zwemmen, zwemmen ze meestal net als hondjes, want wanneer we naar het hotel waren geweest (lodge: the big five) zwom alex echt link een hond, terwijl wij op ons gemak schoolslag zwommen. Twa trouwens echt zaluuuug! We hadden daar echt massa’s naar uitgekeken (2weken op gewacht!!) maar da heeft veel te maken met de afspraken die de afrikaantjes niet steeds nakomen. ;-) die lodge was super! We hadden erbij nog eens geluk, want we hadden het zwembad voor ons alleen. Weerom puur genieten. Khad nog nooit zo naar een fris zwembad verlangt als toen en eindelijk hebben we gekregen waar we naar verlangd hadden. Kijk er al naar uit om daar nog eens terug te gaan. En da zullen we zeker en vast nog eens opnieuw doen zenne.

Eten

Mjah, da Afrikaans eten. Een stuk anders dan in België, maar daarvoor ni minder lekker. Want ik begin sinds een paar dagen ‘Parisch’ echt goed te vinden. Da is zo’n witte brei dat je samen met je groentjes opeet. In het begin at ik dat zeker niet zonder groentjes omdat ik dat veel te droog vond. Nu geef ik mijn parisch niemer weg en eet ik het allemaal schoon op, want soms zitten de kindjes echt te kijken om nog wat van ons te krijgen. Mijn vlees krijgen ze geregeld omdak da helemaal ni smakelijk vind. Buiten kip en vis, da zal ik met men leven verdedigen. Just de kop en de staart van de vis, da krijgen ze wel, want da kan ik ni echt over mijn hart krijgen om aan die kop van de vis te zitten sabbelen. Jakkes, kvind trouwens ook superkizzig als ik hen da zie doen. Maja, al bij al valt het eten hier goed mee. Maar verdikken zal ik er zeker niet van. Integendeel…

De aunties doen hun best om onze maagjes te vullen. Ze maken hier zelfs brood. En kmoe zeggen, daar geniet ik echt het meest van. We hebben onszelf een pot choco gekocht wanneer we dan eens zin hebben in een goe sneetje brood met een laagje choco, dan zijn we weer tevreden gesteld. Meer moet da hier ni zijn!

Therapie

Ik heb jullie nog niet verteld over onze therapieën die we hier geven. Aangezien er heel wat uiteenlopende problematieken zijn hebben we een weekschema opgemaakt. Ons programma bestaat uit positioneren van de kindjes met cerebrale parese (hersenverlamming) en hen tegelijkertijd speelgoed te leren manipuleren. Je merkt echt dat deze kindjes gemotiveerd zijn om er motorisch op vooruit te gaan. Ze zijn zeer gedreven! Dat geeft heel veel voldoening om aan zulke kindjes therapie te geven.

Dan hebben we onze kindjes die problemen hebben met schrijven of een achterstand hebben op wiskunde of andere schoolse vaardigheden. De meeste van hen hebben problemen met hun lange termijngeheugen. Wanneer we een uur rond 1 iets hebben gewerkt en op het einde van de therapie ontdek je dat ze het alweer vergeten zijn. Mja, ge moet heel veel geduld hebben met hen. En herhaling bij hen is iets dat we veel toepassen in onze therapie om hen toch maar iets mee te geven. Dan hebben we de allerkleinsten. Daar geven we sherborne. Heel leuk om dat te doen met hen. Ze reageren daar heel positief op, maar ze moeten wel nog wat wennen aan deze manier van werken, want de meeste uren van school moeten ze echt gewoon leren. Ze worden niet op een speelse manier zaken aangeleerd.

Aan de kindjes met een zwaar mentale handicap geven we snoozelen. Da vind ik super om hun reacties te zien op wat wij aanbieden. Sommige kindjes komen daar enorm rustig van terwijl ze anders voortdurend repetitieve bewegingen maken met hun handen. Fascinerend!

Project

Sinds deze week zijn de plannen concreter geworden in verband met het project waarbij de sociale integratie zal worden gestimuleerd. We spraken met de directrice over het project. Ze zijn dus op zoek naar een combi dat ze kunnen kopen om de kinderen te kunnen verplaatsen. Wij hebben gezegd dat wij zeker en vast financiële steun willen geven. Deze week hebben we de combi mogen bekijken en mochten we onze mening geven. Ze houden ons heel goed op de hoogte van het reilen en zeilen van het project. Morgen (woensdag) zullen de ouders naar school komen om informatie te krijgen over het project. Daar mogen wij ook bij zijn. Zodat we ook de mening van de ouders kunnen horen. Jaja, jullie geld die jullie ons hebben gegeven zal heel goed gespendeerd worden volgens mij. Jelene en ik staan er voor 100% achter. En tis fijn dat ze er ons zo goed bij betrekken. Ze zeiden ons ook al dat wanneer ze de combi zullen kopen wij zeker en vast mogen foto’s trekken zodat jullie ook kunnen zien hoe die combi eruit ziet. Wij zijn alvast blij dat we het geld aan een project kunnen geven dat sterk wordt gesteund door de directrice en waar de leerkracht Todd heel veel energie in steekt om de kinderen een kans te geven zelfstandiger te kunnen functioneren in hun leven. Helemaal ergotherapeutisch, is het niet?

‘mahowa’

Wij weten steeds wanneer ze over ons aan het praten zijn in hun taaltje (Stewana), want mahowa betekent ‘blanke’. Heel handig om te weten, want dan weten we wanneer ze aan het roddelen zijn over ons.

Voila, da is eindelijk een behoorlijk stukje tekst om te lezen. Hopelijk genieten jullie er van!

Vele groetses vanuit het warme, zaluge landje Botswana

Slukus van de mahowa Margot x

meer nieuws

18-02-‘10

flew
Japs, ondertussen ist donderdag, week 2. De tijd gaat hier supervlug voorbij. Kheb minder geluk gehad de laatste dagen. Was ziek van zondag tot woensdag. Ja, ook hier int warme weertje waar het iedere dag gemiddeld 38 graden is kan je ook de griep krijgen. en tis verdomd lastig geweest. maar nu bennek er weer helemaal weer door. Tmocht wel keer e. Voortdurend koorts, slappe spieren…kheb heel veel geslapen! Twas begonnen op zondag wanneer er mis was hier int dreamcenter. Die mis duurde vier uren aan een stuk door. Mja, kunt al raden zekerst… kheb het niet zo lang kunnen uithouden. Kvoelde me echt nie goed. Twas wel een fijne ervaring. Helemaal anders dan in belgië. Zingen, dansen, preken, duivel wegdrijven uit de mensen hun lichaam… das zo beke int kort wat er tijdens die mis werd gedaan. Wij hebben alvast niet kunnen stilzitten! Maar het moment wanneer de priester de mensen individueel zegende en af en toe stond te roepen dat de duivel weg moest uit hen, ben ik wel even geschrokken. Sommigen stonden te trampelen op hun benen, riepen, weenden… heel raar. Kvroeg mij af wat er dan door die mensen hun hoofd ging, zoiets kan je helemaal niet faken. Tjah, iets bizar.

Combi to riverwalks
Gisteren zijn we voor de 2de keer naar riverwalks geweest wij twee, want de vorige keer waren Alex en Tony mee. Da zijn gasten van in het dreamcenter. Zij tonen ons wat de weg hier in Botswana, want in de meeste gevallen moeten we een combi nemen. En als je niet van hier bent weet je echt van niets. Ge moet ui voorstellen dat zo van die kleine buskes zijn waar ongeveer 14 man in kan, maar dan zit het echt propvol. Dan voel je je een sardientje! Riverwalks is een shoppingscenter waar je kan gaan shoppen, cinema, inkopen doen of een Afrikaans pintse drinken ( niet te vergelijken met Belgisch bier) Man, wat mis ik die goeie verschillende pintses van België. Tzal een van de eerste dingen zijn wat ik ga doen als ik terug ben. Een fris pintje drinken!!

Even wat vertellen wat wij doen int dreamcenter. We hebben ondertussen alle klasjes al eens kunnen observeren. op basis daarvan hebben we beslist welke kindjes we individueel therapie zullen geven en in welke klasjes we sherborne, schrijfdans of liedjes zouden aanleren met gebaren. Wij zien het alvast heel goed zitten en zijn volop bezig met onze voorbereidingen voor de verschillende therapiën. We zullen op 22 februari onze eerste therapie geven. Ben heel erg benieuwd hoe de kindjes zullen reageren! Er is ook een leerkracht, Todd genaamd, die sociale integratie wil bevorderen. Dagdagelijkse activiteiten zelfstandig leren uitvoeren staat hier absoluut centraal. Dit wil hij doen door met de kindjes naar verschillende plaatsen te gaan hier in Botswana, zodat ze leren hoe een combi te nemen, weten hoe ze moeten betalen in de supermarkt. Ook wil hij hen kennis laten maken met: ziekenhuis, politiekantoor, werkplaatsen, sociale bijeenkomsten…. Met andere woorden… een super goed project om te helpen financieren, want Jelene en ik waren meteen dolenthousiast over dit project en willen graag wat geld dat we verzameld hebben hier in steken. In de loop van de week worden de ouders op de hoogte gebracht en ook zij mogen hun mening geven over het project. Voor dit project is er het meest nood aan een combi. Zodat ze een uitstap kunnen maken wanneer ze dat wensen. De leerkracht Todd heeft een rijbewijs om met kindjes rond te rijden, dus een chauffeur hebben we al niet meer nodig. Wanneer het zover is zal ik jullie de combi laten zien op foto waar wij aan helpen meebetalen.

Bon, kgan het voorlopig hierbij laten
Khoop dat jullie er zullen van genieten om af en toe eens een ervaring te mogen lezen over het leven hier in Botswana. Tis allesinds vre chill, stress bestaat hier niet, vandaar mijn late start van mijn blog, kwas er te gerust in;-) sorry voor de mensen die al iedere dag kwamen kijken naar mijn blog en iedere keer opnieuw teleurgesteld waren dat er weer niets op stond.

arrival

arrival
Eindelijk kan ik iets van me laten horen… we zijn ondertussen al donderdag en der is al vanalles gebeurd om over te vertellen. We hebben er alvast een goeie reis op zitten. Die 11uren vliegen zijn kweni oe snel voorbij gegaan. Hoewel ik niet zoveel heb geslapen ging het toch vlot. En we hadden geluk want er zat niemand naast ons. Jelene heeft er gretig gebruik van gemaakt om 2 zetels in te palmen en gelijk heeft ze, want al rechtzittend slapen is niet de meest comfortabele houding. Achteraf was ik wel een beke slecht van de lange vlucht. Kzat nogal met den beef en het eerste wat we gedaan hebben is een reep chocolade kopen om wat te bekomen. Denk dak anders van mijnen sis zou gevallen zijn.

De laatste vlucht van Johannesburg naar botswana was in een minivliegtuigje. We zaten er maar met een 50 man in. Eel klein in vergelijking met onze vorige vlucht. Je kon echt alles voelen wanneer het vliegtuig draaide of zo. Jelene zat niet alsan vre op haar gemak, maar we zijn veilig toegekomen op een godverlaten luchthaven. We stapten uit da vliegtuig en twa link verre 20° of meer zelfs. Webben daar ff moeten wachten tot wanneer cecilia ons kwam oppikken met de auto. Zij bracht ons naar het dreamcenter. Daar maakten we kennis met de kindjes. ze kwamen meteen naar ons toe en hielpen ons om onze valiezen binnen te brengen. Vre kluchtig en vooral schattig.

dreamcenter
In het dreamcenter zijn er kindjes die blijven slapen (borders) en er zijn er die iedere dag naar huis gaan. Een voor een zijn het echte schatjes. De problematieken die het meest voorkomen zijn downsyndroom, autisme, hersenverlamming, dove kindjes en ontwikkelingsvertraging.

Gisteren hebben we kennis gemaakt met de leerkrachten en de kindjes. Deze week mogen we vooral observeren en mogen we al eens zelf wat dingen doen. In de voormiddag zijn ze relatief productief, maar het is helemaal niet te vergelijken met wat wij doen. Het is dan ook veel te warm hier om je zo lang te concentreren. De school eindigt om 15u., niet zo lang e. En de maandag en vrijdag hebben we nog meer geluk, want dan hebben we maar les tot 13u. Daarna kunnen we genieten van ons dagje (wat mailtjes schrijven, naar de winkel gaan, wat opfrissen en vooral veel spelen met de kindjes die hier verblijven (the borders).

Morgen gaan we waarschijnlijk naar de winkel en das gemakkelijk te doen te voet, ondertussen kunnen we naar het internetcafe. We gaan water halen en misschien ook wat om te eten. ‘The shoppies’ is voor ons nu als een hemel op aarde. We genoten van een simpele banaan alsof we in dagen geen eten hadden gekregen, zo lekker was hij!
We hoeven momenteel niet voor onszelf te koken. Dat doen de tantes en ze doen het goed ze! jep, jep, iedere dag Afrikaans eten op ons bord!! De ene tante ziet er zo’n echte big mama uit, echt een zalug dikke madam. En de andere tante doet me denken aan tante sidonia, maar in een wat dikkere versie. Ze zijn echt superlief. Zij zorgen voor de borders en voor ons.

Af en toe doen wij dan de afwas en das minste wat we voor hen kunnen doen. We hebben al de eerste dag gezien wat we die avond zouden eten. Mja, ze waren de kiekens ant pluimen. Kdacht, cava, da kannek wel aan, tot ik de kip op mijn bord kreeg. Twas helemaal nie zo’n lekker sappig wit stukske kip, we kregen de lever… bwekes, heb het toch maar heel subtiel aan de kindjes gegeven. Die waren maar al te blij om nog een extra stukje te krijgen.

O ja, we zijn trouwens uitgenodigd door een leerkracht om met hem naar de kerk te gaan. Hij vertelde ons over een man die een wit kleed draagt en een witte baard heeft. Kweet niet meer hoe zijn naam is… maar tis een heel wijze man volgens hem. Hij zou magische krachten hebben en een zender zijn van God. Zo zie je maar hoe goedgelovig ze zijn. Ik kijk er naar uit om samen met hem naar de kerk te gaan. Alleen al het zingen zal mij enthousiast doen zijn. Kzie die afrikaantjes al staan dansen en zingen